HAMLET Bİ Şİİİ?!

Ve rahminden, öyle bir keder ikindisi tükürdü ki gök yüzü….ne yüzüm kaldı artık sevmeye ne de o gökyüzüne kafa tutacak iki gözüm…şimdi tenha bir yolun ortasındayım; sırtımda ağır yontusuyla rüzgar…. Ben debelendikçe paklanmayan teşrin yapraklarıyla oynar… haydiiii…

Hazır değildim oysa lan metamorfozun bu denlisine… iki dirhem bir çekirdek delikanlı çağlarından beri patlamamaya inatkar; ergenlik siğillerinin en dikenli ve irinlisine…azcık sıksam patlayacak yüzüme gözüme… ama dedim ya! ne yüzden ne de gözden umudum var… bilakis; blanche bütün arzularını kuşanmış iniyorken tramvaydan… vay anam vay… dan başka bir nida yok gecenin bilmem kaçında gezinen erkekliğin şişik libidolu gölgelerinde…

tahir olmak da zor; zöhre olmak da... en iyisi olmamak; işte bütün mesele bu! amca çek lan elini, o benim annem! Dediği anda hamlet efendi; galata’dan sallıyordu derin bir çaresizlik içinde ucunda solucanımsı bir yaratık bağlı oltasını…
uzun uzun binalarla göğü delip, kanatmak istiyorlar bu şehirde sanki…erk’in gözlerinde acz içinde zavallı  sızlanışlar…bohemin amına koymuş ruhların, sarmaş dolaş hallerinden beri aynı değil hiçbir ayağının dibi köprünün…dördü de kokuyor; ne yaparsan yap nafile… melekleri topladılar dün gece sokaklardan… ifadelerini almak için zulmederek götürdüler sonra merkeze… merkezi çoktan kaçmış bir dairenin içinde; minimalist bir yaşama hapsedilmiş danimarkanın melankolik ve etekli fistanlarıyla feci karizmatik masal prensi…

hiyerarşik bir götoşluktan başka bir şey yok çevremdeki gözlerin ferlerinde… a-ferin sokasım geliyor her baktığımda o gözlerin içine… o zaman yaşasın bütün sevilmeyen ve ruhlarına egolarını sararak çirkinliklerinden sıyrıldıklarını sanan zavallılar…

aslında çok basit, hepimiz öleceğiz bir gün lan… o zaman nedir evrenin libidosundan ananın rahmini kıskanmanın asıl nedeni; ulan, hamlet efendi…

eab.