SÜRREAL AYDINLANMA...

Anladım ki…

anladım ki…hiçbir cümle, hançeresini delikanlı gibi yırtarak dosdoğru çıkmıyor ağzından adem oğlunun…hiç kimse, sözü dilinde iyice bir çevirip de tükürmeden salamıyor yüreğin en safına… anladım ki; kibrin zehri; onurlu bir gülüşün bekaretini her seferinde fena bir halde iğfal ediyor… ne güneş doğduğu için seviniyor; ne de gece bu denli karanlık olduğundan utanç içinde; yeriniyor…

anladım ki… bu defa gerçek ulan işte..dediğin an sabun köpüğüne kesiyor…ve  küçücük bir kız çocuğunun sevimliliğinde pıt diye kaybolup gidiyor; gerçeğin hası sandığın… anladım ki, kimse kimseye zerre kadar ahde vefa duymuyor…becerip gitmek, modern çağın en büyük başarısı sayılıyor…anladım ki, yarin dudağı zehir falan değil, kozmetik bir felcin hayvan yağından kertilmiş zavallılığı… anladım ki; dost diye yüreğinin en değerli ve gizli kıyısını açtıkların; o kıyıyı keşfetmenin hoyratlığıyla, yakıp yıkıp yok etmeye meyilli zalim birer mülteci…

anladım ki, yine kendime yok hayrım…ne başım ne de kıçım yerini bilmeksizin oynayamıyor babil’in asma bahçelerinde… bahçeye ellerimle soktuklarım, kısa dönem engerek… anladım ki, kaybetmek aslında hiçbir şeye yenilmemek… gözün kenarından düşen bir damla yaşın seherinde bin parçaya dağılıp, yüzden öyle düşmek…

anladım ki…her şey yalan…yalan tek gerçek…anladım ki, kimse yok… anladım ki, bu dünyada götten bol bir şey yok… anladım ki kaf dağının ardı kafa buluyor bizimle… anladım ki… buralar değil benim yerim…anladım ki benim oralarda da yerim yok…

anladım ki;

ölmek, aslında yeniden var olmak filan değil… İşte bir kedi ezmiş itin biri bu gece sokakta..yavru daha..ölmüş sabi… ölmek bu işte; hülasa manalara gebe kılmak; aklın zavallılığı anladımki… ben adam olmam…anladım ki, ben iflah da olmam…iflah olmaz bir seyyah gibi arayıp bulacağım heybemdekilerden önce gönlümdekilere yarenlik eden o her kimseyi… anladım ki, neyzen neye zenlenmiş…Tevfik izinde anladım ki… anladım ki, boş ulan her şey işte…aslının kopyasının genzinde kokması dışında…

anladım ki, bu sabah yağmur filan yok İstanbul’da…terk edilmiş bir fahişenin gözyaşları bunlar, kendini dev aynasında gören orospu ruhları aklamaya niyetli damlıyorlar…

eab…